Carita Pondok (Carpon)

Yasana: Evi Sulastri

Bulan Dèsémber katompérkeun harita téh, bareng hudang leungeun keram, biwir karasa baal teu bisa kéom-kéom acan. Gancang lumpat ka kamér rék ngeunteung. Na ari bréh téh biwir jadi béngo. Hanjakal mah tara ti heula, nya teu nurut ka nu jadi salaki, titah uubar teu deui-teu deui disangka téh panas tiris biasa. Diupah-apéh ulah ceurik, ké gé bakal cageur sabihari. Tapi nya kitu nu keur ngarandapan gering mah teu cukup ku dibeubeurah. Tangtu kuring bakal éra panggih jeung batur. Bakal diseungseurikeun jeung pasti padananya kana éta mah panyakit ajab ti Gusti.
     Uubar mah uubar tapi Gusti can marengkeun. Kuring beuki sadar yén ieu mah cocoba ti Gusti. Rumasa sok rumatu, kabadéga ari nitah kudu pok torolong, ka salaki wani nitah
    Adan Magrib ngalanglaeung ti ka jauhan, kuring muru ka cai rék abdas. Kuring nyuuh dina amparan sajadah, nyuhunkeun pangampura dosa nu dilakonan ku kuring boh nu karasa boh nu teu karasa. Kakara haté ngarasa longsong. Kuring yakin moal samata-mata Gusti nibankeun ieu cocobi mun kuring teu mampu pikeun nandanganna.
    Peuting ieu, rarasaan téh teuing asa ku tingtrim. Angin tingtrim geus nyaliara kana haté sagemblengna. Lantaran kuring geus tumarima.
    Enya tingtrim. Langit cangra narawangan, béntang-béntang tingkaretip narémbongan. Lir nu ngabéjaan. Naon nu kasorang geus tangtu, urut tatapakan diri sorangan.
“Hampura abdi, Kang!" kuring ngagerendeng. Cimata bulan Désémber, malidkeun kasombongan diri.

#SCS_Carpon_Evis.

Balik deui ka beranda, klik di dieu!