Carita Pondok (Carpon)

Yasana: Ros Fink

    Hujan peuting nyésakeun baseuh dina tatangkalan. Cileuncang masih ngemeng dina taneuh nu legok jajalaneun. Keur wanci haneut moyan manuk tingaraclo dina dahan kekembangan anu dipelak hareupeun imah.
    Panonpoé nyorot cahayana asup ka ruang tamu. Di téras aya méja jeung korsi ngahaja keur niis ningali nu lalar liwat di jalan.
Saurang lalaki umuran tilu puluh tujuh taunan keur ngalangeu nitenan tapak cai hujan nu masih kénéh ngagarénang dina dangdaunan.
"Cinta, ngalamun énjing kénéh!" pokna bari meungpeunan mata ku leungeun, nu diuk asa ka gareuwahkeun.
"Aduh, Ayang sok ngareureuwas," pokna bari mukakeun ramo nu nutupan matana.
"Cinta, badé ngopi?" pokna bari ngalendéan diuk dina lahunan éta lalaki.
"Muhun Ayang, sok atuh kopina sareng pisang goréng kéjuna, karesep Akang!" pokna bari nangkeup cangkéng anu diuk dina lahunan. Celengok nyium tarangna deudeuh pisan. Kadeudeuh Restu nyebut ka Zia, Ayang, ari Zia ka Restu nyebut Cinta.
Teu lila kopi jeung lalawuhna geus nyampak dina méja. Pikiran Restu ngambah zaman keur manéhna masih kénéh jadi jalma teu eucreug. Ayeuna ngarasa tenang sanggeus hirup babarengan jeung Zia nu jadi pamajikanana. Duka teuing hirupna kumaha lamun teu panggih jeung Zia. Restu estuning nyaah ka Zia, ku alatan Zia Restu bisa hirup bener jeung masarakat, bisa gawé, bisa ditarima ku lingkungan.
"Ayang tadi wengi hujan nya?" pokna bari anteng neuteup baseuhna taneuh.Ngalangkang deui kajadian dua puluh taun ka tukang. Dina hujan éta aya carita getir, hirup teu puguh lunta.
"Cinta émut ka Mamah, nya?" ceuk Zia bari nangkeup ti tukang sirah disanggeuykeun kana taktak Restu, celengok nyium Restu.
Restu ukur unggeuk. Bari leungeun nyekelan ramo-ramo Zia.
Hujan pikeun Restu mah matak ka gagas, dina hujan loba carita hirup nu pinuh ku lara balangsak, ogé dia hujan aya bungahna.
Keur hujan Restu indit jeung lanceukna, sasat digusur leumpang kudu ninggalkeun imah kolotna. Lanceukna Mila mawa Restu ka imah uwana, sapanjang jalan cimata Mila jeung Restu ngahiji, bapana geus nirca jeung awéwé lain hareupeun indungna. Indungna keur gering lumpuh, teu pernah dipiroséa, anak katalangsara. Restu jadi budak badung, teu kaopan, émosian, hirupna gelut jeung gelut, sipat heuras jeung égois éta geus kapangaruhan lingkungan. Kulawarga ancur, boro lamun ngurus anak mah. Hirup Restu jadi budak jalanan, untung wé Mila nu getén ka adi mah, Restu disakolakeun, ngan cicing mah tetep jeung uwana. Indungna maot keur Restu SMA. Hirup Restu beuki teu puguh, indit ka ditu ka dieu pundah-pindah tempat.
     Keur hujan ngagebrét Restu ngiuhan di halteu, beuteung peurih ti isuk can kararaban sangu saeutik-eutik acan. Awak lungsé beungeut pias késang tiis ngucur. Teu boga duit sapérak-pérak acan, diuk nyangsaya dina korsi tunggu. Hujan beuki gedé, jalma geus coréngcang maju ka burit. Di gigireun aya wanoja keur diuk, jiga nu keur nungguan jemputan. Manéhna ngarérét ka Restu, anu katingali langlayeuseun. Éta wanoja nyampeurkeun.
"Kang nuju ngantosan jemputan, ku naon teu damang?" pokna ngawani-wani manéh nanya ka Restu. Di halteu tinggal duaan.
"Henteu, Téh,"pokna haros-hos jiga taya tanaga.
"Sok ieu dileueut heula caina!" pokna bari mikeun cai mineral nu dibawa. Leguk ku Restu diinum rarasan asa teu pati ranyay.
"Hatur nuhun, Téh!" pokna bari ngarérét.
"Akang badé ka mana, tos sonten masih di halteu?" ceuk éta wanoja.
"Akang wangsul milari padamelan mung teu hasil, tos tilu dinten kukurilingan unggal pausahaan. Teu acan karereban sangu sakedik- kedik acan ti kamari," pokna terus terang.
"Oh, dupi linggih di mana?" ceuk éta wanoja.
"Akang mah tebih, mung di kota ieu ngahaja milari padamelan, di mana wé rereb mah.
     Teu lila jol jemputan, reg mobilna eureun. Jrut turun supirna jigana mah, nyampeurkeun bari mawa payung song dibikeun ka éta wanoja.
"Kang bilih peryogi padamelan, énjing sumping ka alamat ieu!" pokna bari mikeun kartu nama. Léos indit bari teu poho pamitan. Restu nampanan kartu nama.
     Jam salapan hujan masih kénéh ngecrék, Restu nuju ka alamat nu aya dina kartu nama. Baju jibrug, turun tina angkot, sup ka hiji kantor. Amprok jeung satpam laju ngomong nyebutkeun alamat nu aya dina kartu nama. Satpam langsung nalipun ngaran nu di maksud. Restu dititah asup laju muru rohangan nu dituduhkeun.
     Bray panto dibuka, nyampak aya bapa-bapa umur lima puluh taunan, di gigireunana aya wanoja geulis teu poho nu kamari di halteu. Tayohna éta wanoja geus nyaritakeun kaayaan Restu, sanggeus diwawancara jeung ngobrol nu séjénna. Restu bisa gawédi peusahaan éta.
     Restu gawéna kapaké, keur mah percéka deuih, atuh teu kungsi satengah taun geus pindah posisi anu leuwih alus. Malah sanggeus aya Restu, pausahaan jadi leuwih maju. Restu di sakolakeun deui ku pausahaan.
"Restu, Bapa ayeuna geus percaya ka Restu, Bapa geus nganggap anak ka Restu, sok ayeuna ieu pausahaan cekel ku Restu jeung anak Bapa. Tapi leuwih genah keur Bapa, Restu kudu ngarumah tangga ngarah teu kagok!" ceuk Pa Usman. Restu bingung jeung atoh, atohna geus dipercaya, bingungna kudu kawin jeung saha, bébéné ogé teu boga.
"Punten Bapa, abdi kedah nikah sareng saha? Papacangn ogé teu gaduh," ceuk Restu bari tungkul. Asa bingung aya dipercaya tapi saratna kudu kawin heula.
"Restu, teu kudu bingung geus aya calon mah, kumaha mun ka anak Bapa?" pokna bari neuteup.
"Aduh Bapa teu wantun abdi kedah nikah sareng anak dunungan, calutak atuh."
"Bapa jeung anak Bapa geus satuju, malah anak Bapa nu ménta," pokna bari mikeun kartu undangan, Restu nampanan kartu ondangan, bray dibuka. Ngadahup Zia Anisa sareng Restu Adilah.
     Restu ngembang kadu teu sangka sacongo buuk bakal hirup babarengan jeung Zia nu bageur, soméah, daék tutulung. Sagagang kembang ros geus jadi milik Restu sagemblengna.

#SCS_Carpon_Ros.

Balik deui ka beranda, klik di dieu!